Nung nakaraang meeting namin sa IT1, sinabi ni Sir na ipersonalize daw namin yung blog namin. At ito na naman ako. Cue in Symphony No. 5 by Beethoven(hinanap ko pa sa Google yung titulo nan kasi nakalimutan ko yung title. Ayoko namang dundundunduuuunnn yung ilagay ko kasi baka hindi nyo magets kung anong kanta yun. Or not. Ang haba nanaman ng explanation ko, hayy). Kumakabog nanaman yung dibdib ko. Buti na lang at hindi ako makapasok sa website ng blogger sa computer sa IT1 lab namin. "yes! sa bahay ko na gagawin to" yun na lang naisip ko. At least, hindi ako mukhang kinakain ng sarili kong blog sa klase. Eh kapag nasa ganoong mga pangyayari pa naman ako tumtatawa ako nang malakas. Malay ko ba kung bakit. Tinatawanan ko ba yung problema para maging light o tinatawanan ko yung sarili ko kasi alam kong nakakatawa ako tingnan? Eh kung anuman yung dahilan diyan sa dalawang yan, nakahihiya pa rin kung tumawa ako nang malakas sa klase. Tapos mag-isa pa. Kaya ayun, laking tuwa ko nung sa bahay ko siya gagawin. Hahahaha!
Makalipas ang ilang oras ay umuwi na ko. Kinuha ko ang laptop kong si Quiwi(oo, may pangalan ang laptop ko. Bakit? Nakatutuwa kaya. Quiwi) at naglog in ako sa blogger account ko. "Shet, ito na. This is it", kulang na lang magsign of the cross ako. At ayun na nga. Mga tatlong oras akong nagmuni muni at natuala. Malay ko ba kung pano magpersonalize ng background! Ayoko naman kasing magsettle dun sa simpleng backgrouds na inooffer ng blogger. Personalize nga eh. So ginawa ko ang tangi kaya kong gawin... Naglog out at natulog. Hahaha.
Nito lang ay nakasama ko yung isa kong kaibigan dahil nagpasama ako sa kanya sa UHS para magpacheck up(sa ibang bolg entry na ito). Isa siya sa mga kaibigan kong nagulat na nagIT1 ako. Buti na lang at kumukuha rin siya ng IT1 ngayon. Tinanong ko sakanya kung paano iedit ang background ng blog. At ayun. Naedit ko na ang background ko! Magbunyi!
Kahit na simpleng pag-uupload lang ng litrato at pagpapalit ng font style at font color ang ginawa ko, proud pa rin ako sa sarili ko dahil napalitan ko na ang itsura ng aking blog. Marahil ay mababaw man para sa inyo ang rason ng pagkaproud ko sa aking sarili, malaking bagay na ito dahil nabigyan ko ng sariling kulay ang aking blog. Nagkaroon ito ng sariling identity. Malaking bagay sakin ang pagkakaroon ng blog ko ng identity nito dahil masasabi kong ito ay akin at akin lamang. Hindi ito sa kanya kundi ito ay akin. Di ba ang saya pakinggan? Akin. Hahahaha. Selfish ko. Hahaha.
Alam kong malayo pa ako sa level ng iba kong kakilala pagdating sa paggamit ng computers pero ang mahalaga ay natututo ako. Oo. Hindi man halata pero natututo ako. Hindi man ganoon kalaki at hindi man ganoon karami agad aking natututunan pero natututo ako. Masmaganda na ang pakonti-konting natututo kaysa sa wala talagang natututunan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento